Մի ճերմա՜կ-ճերմակ
Երազից էր նա,
Մի ծափ-թափանցիկ
Լուսաշող հեռվից...
Ցողառատ գարուն էր
Հայացքը նրա,
Եվ սիրուն էր նա...
Հանցավոր սիրուն...
Մի կարմի՜ր-կարմիր
Հեքիաթ ուներ նա,
Ամպերով լցված
Իր մանուկ գլխում
Ու որոշել էր
Մի գարուն մի օր
Անդարձ նվիրել
Անցավոր սիրուն...
Ու կանա՜չ-կանաչ
Ճամփով քայլելիս
Տեսավ նա մի օր
Այլ մի երազի,
Ու բա՜ց-վարդագույն
Գարունները իր
Անդարձ նվիրեց
Խայծավոր սիրուն...
Ու բա՜ց-վարդագույն
Գարուններ կորցրած,
Նա ձմեռ սիրեց՝
Հուսահատ, մոլոր...
Նա միամիտ էր,
Մանու՜կ էր, խե՜նթ էր...
Ու ծափ-թափանցիկ
Միայնության մեջ
Դեռ սիրուն էր նա՝
Հանցավոր սիրուն...
27.01.12
©Ռի-Մա
No comments:
Post a Comment