Կոնյա՞կ... թե՞...

Ի՞նչ է սերը՝ մի շիշ կոնյա՞կ,

Գինով տակա՞ռ, օղու բաժա՞կ,

Գուցե թու՞յն հասունացող,

Սիրելի՛դ իմ հարբեցող:

Ի՞նչ է հույսը ՝ լուսամփո՞փ,

Աստղի շո՞ղ արշալույսին,

Թե մի հին վերք դեռ անսփոփ,

Սիրելի՛դ իմ պաղ լուսին:

Ի՞նչ է սուտը՝ կեղծ դիմա՞կ,

Գուցե մի հին չար կատա՞կ,

Թե հոգիդ է սուտասան,

Սիրելի՛դ իմ դերասան:

Ի՞նչ է ծովը՝ ջուր և ա՞ղ,

Բիլ սահման միապաղա՞ղ,

Թե արցունքս անավարտ,

Սիրելի՛դ իմ անապատ:

Կամ ի՞նչ ասել է անցյալ՝

Հավիտյան փակված մի դուռ,

Թե արտասվող սիրեցյալ

Դռան շեմին՝ տխուր, լուռ:

Բայց ոչինչ իմ            լույս հոգի,

Քեզ ամեն ինչ կպատմեմ ես,

Բայց դու չասես ոչ ոքի,

Որ գաղնիքս իմացել ես:

Կպատմեմ քեզ, որ իմ սերը

Ո՛չ կոնյակ է, ո՛չ օղի,

Որ այդ սերը պահող տերը

Վառ ծաղիկն է սև հողի:

Կպատմեմ քեզ, որ իմ հույսը

Լուսամփոփ չէ փողոցի,

Որ իմ հույսը պատուհան է,

Որ քո ձեռքը պիտ գոցի:

Կպատմեմ քեզ, որ սև սուտը

Ոչ թե սիրտ է կամ հոգի,

Այլ հենց քո իսկ էությունն է,

Որ հայտնի չէ ոչ ոքի:

Կպատմեմ քեզ, որ ծովն այն բիլ,

Որ իմ հրճվանքն է վանում,

Է այն սերմից ելած մի ծիլ,

Որը ցավ են անվանում:

Ու կասեմ քեզ, որ անցյալը

Եվ անցյալի սիրեցյալը

Ե՛ս եմ, հոգի՛ս, դռան շեմին՝

Անժամանակ ու անտեղին,

Դեռ արտասվում, տենչում մի լույս,

Իսկ ծիլն ցավի դառնում է բույս՝

Մի մոլախոտ իմ սրտի մեջ,

Որ սպանում է ամեն նոր տենչ:

Ու այն երկար կսպանի դեռ

Երազները իմ գունավոր,

Մինչև օրս դարձնի գիշեր,

Լույսը՝ խավար ահավոր:

Որ առանց սիրտ հոգիս մնա՝

Առանց սեր ու լուսաբաց,

Այն ծիլի հետ, կշողա՝

Իմ լույսերը խժռած:

23.10.10