Գարուն


մարմելադե աղջնակը
սրճագույն աչքերով
արևագույն ծաղիկներ էր բաժանում
փակված ու փոշոտ պատուհանափեղկերին
ու ժպտում
ու լալիս
ու ապրում
նրանց հավասար...

չնայած բոբիկ էր ծնել աշխարհը նրան
ու պատուհանների առջև մորու փշեր տնկել,
բայց նա ժպտում էր
ու լալիս
ու ապրում
մարդկանց նման...

մոռացել են պատուհանները 
մարդկանց մասին,
մոռացել են մարդիկ
իրար,
իսկ քնած սևի
ու ջնջված սպիտակի մեջ
ասում են մեկ-մեկ հրաշք է ծնվում,
ու տեսնում են պատուհանները 
մի զույգ սրճագույն աչքերով
մարմելադե այն աղջկան
ու տեսնում են մարդիկ
մորեգույն արյունը փշերի վրա
ու հասկանում, որ եկել է
մորիները ջրելու ժամանակը...


Գերկյանք


երբ ամեն ինչ սենյակում է,
իսկ այն դատարկ է,
մանուշակները թոշնում են,
երբ գարունը դեռ չի էլ եկել...

իրերի շատությունից փոքրանում է իմ սենյակը
ու փոքրանում եմ ես այնտեղ նստած.
վերցնում գերփոքր մատիտը,
նկարում գերփոքր թիթեռներ
ու բաց թողնում գերփոքր պատուհանից
դեպի հսկայան երկինք...

նրանք չեն էլ երևում մի վայրկյան անց,
իսկ իմ աննշան մատները սկսում են
դողդողալ
արարելու անկարողության կասկածից...

ինձ էլ՝ գերփոքր աղջնակիս,
մի օր գերփոքր դռներով
կճանապարհեն հսկայական կյանք...


Երբ գնաս


Գնալուց առաջ ինձ կթողնես մի քայլ դատարկություն,
ես այնտեղ կյանք եմ նկարելու,

մի քայլ պատ,
ես դրա վրա բանաստեղծություն եմ գրելու,
(որը գնալուցդ առաջ անգիր կանեմ),

մի քայլ ինձնից,
որ մեկ-մեկ նայեմ ու հիշեմ դեմքդ,

մի քայլ լույս,
որ չմոռանամ քնել վերջում,

ու մի քայլ քո բույրից,
որ մուսաս ինձ գտնի գիշերով....

քեզնից հետո քեզ միայն տրորված ձյունն է հիշելու
ու լուսացույցը փողոցի.
նա կարմիր էր, երբ ծնվեցիր,
դեղին, երբ ապրում էիր 
ու կանաչ, երբ գնալուդ ժամը եկավ...

թեկուզ եթե գոյությանս չհավատաս,
գնալուց առաջ սեղմիր քեզ համար դռան բռնակի տեղ ապրած
ձեռքս...

ինձ մի քայլ քո մատներից է պետք
ներկերիս տեղը հիշելու համար...


Նրանք


Մատներով խաղաղություն նկարիր,
Ինչպես տատիդ մատներն էին 
Փափուկ ու քեզ պես կամակոր խմորից
Նկարում հաց...

Աչքերիդ առջև բարություն ցանիր,
Ինչպես մայրդ է ամեն առավոտ ջրում
Քո պատուհանագոգին քնած
Ու քո դեմքը իրենը դարձրած
Մանուշակին...

Շուրթերով բռնիր ճմարտությունը,
Ինչպես հայրդ է իր կոշտ մատներով միշտ բռնել
Անդավաճան ազնվության
Փշալարը...

Ու ամեն անգամ կզգաս,
Որ կյանքը տաք է
Ինչպես նոր թխված հացի բույրը,
Որ մաքուր է ինչպես
Փոշեհատը ծաղկիդ,
Որ ցավոտ է ու հատու 
Փշալարի նման...

Որ քոնն է ինչպես
Տատդ, մայրդ ու
Հայրդ քեզ հենվող...


Ես, դու, երկինքը


Ես կնայեմ երկնքին 
ու երկինքը կստանա իմ աչքերի գույնը,
իսկ աչքերս՝ երկնքինը...

Ես կհպվեմ անմահության թաշկինակին,
ու նա կհիշի մատներս
հավերժ...

Ես կկախվեմ ականջօղից անկումի,
ու դու կբռնես ճկույթս
ամենավերջին պահին...

Ես քեզ կբացեմ զարդատուփի պես,
ու դու կթաքնվես աչքերիս մեջ՝
հուսալով, որ այնտեղ
ես քեզ չեմ տեսնի...