Զբոսանք


ես տեսել եմ արևի հազար գույները՝
հազար գույները մեկ արևի,
ես ճակատս հենել եմ
գիշերվա սառը այտերին
ու երազել եմ
արևի հազարմեկերորդ գույնի մասին...
այդ հազարմեկերորդը դու էիր,

ես քայլող ցավ եմ,
այն ցավը, որ զգում են
կոտրված բաժակի եզրերը,
մինչդեռ մի ժամանակ ես բաժակն էի՝
հպարտության այն բաժակը,
որ սեղանին էին դնում հատուկ առիթների ժամանակ...

արևի գույները սպիտակում են
ու փաթիլների պես նստում այտերիս.
ամենաքիչը գույներ լինում են այն ժամանակ,
երբ միայնակ չլինելով հանդերձ՝
ամենագեղեցիկ փաթիլները դիմավորում ես
մենակ...


Ես և Նա


նրա նմանների մասին
ընկնող աստղեր տեսնելիս երազանք են պահում,
իսկ նրանց ինչպիսին ես եմ
թողնում են գրքերի կազմերի չսոսնձված
անկյուններում...

իսկ ես սովորել եմ կազմերից
սողոսկել էջերի մեջ.
իմ մասին արդեն գրքեր են գրում...


Ես՝ ճնճղուկս


Երբ գարունը կոշիկդ սարքած
Դու հեռանում ես,
Ես մնում եմ ինչպես
Ճյուղերին ցրտից թպրտացող
Փոքրիկ ճնճղուկ՝
Փետուրներիս մեջ լցվող
Փաթիլների տակ...

Ճնճղուկները
Գարուն են սիրում՝
Չնայած կոշիկ հագնել
Չգիտեն...


Բարձրահասակ


Երբ տեսնում եմ ձեռքիցս թռած
աղավնիներին
ու նկարում քո ժպիտը 
ծիածանի կապտականաչ 
խալերին,
երբ արևը ամեն առավոտ
բացվում է ինձ համար ու բոլորի,
բոլորի ու ինձ համար,

ես բոբիկ ոտքերով գետնին կանգնած
ինձ զգում եմ մեկ մատնաչափ
ավելի բարձահասակ,
քան իրականում կամ...


Մի քաղաքի պատմություն


ես գիշերվա գույնի ռետինով
ջնջում եմ մթության ճակատին
դեղին մատիտով նկարած պատուհանները,
ու քաղաքը քնում է,

փողոցներում թափառում են
լույսի գույնի ժապավեններ,
ու քաղաքը լռում է.

այս առավոտը
պատուհաններից մի քանիսի  համար
գուցե էլ չգծեն...


Խոսող նկար


ես գիժ ձևանալ չսովորեցի,,
իսկ դու չիմացար նկար չլինել,
այս մոլորակը տուն էր, թե խեցի,
մեզ տվեց մի դաս՝ լոկ հենց մեզ սիրել...

ես գիժ չդարձա, գիժ չմնացիր,
իսկ խելոքների տեղը այստեղ չէ,
իմ վերջին դասի մանրը դու ստացիր,
ես սովորում եմ առանց քեզ թռչել...

ես դեռ չգիտեմ՝ ոնց են գիժ խաղում,
ու սենյակը իմ մութն է ակոսել.
ու քո ձայնը չի մռմռթում այնտեղ.
այլ նկարն է քո սովորել խոսել...

Աշնան ոտքի տակ


կամաց, շատ կամաց 
շփում եմ բթամատս ցուցամատիս,
մոտեցնում շուրթերիս
ու զգում քո բույրը...
թանկ օծանելիքի պես...

կամաց, շատ կամաց 
հպվում են թարթիչներս իրար,
աչքիս մի անկյունում գտնում քեզ
ու ես կորցնում եմ հիշողությունս
էլի...

կամաց, շատ կամաց 
առավոտը խեղդում
ու կուլ է տալիս իմ տան դուռը,
այստեղ եմ
էլի...

դուրս եմ գալիս իմ խեղդված դռնից
ու գնում աշնան ոտքի տակ ընկնելու...

խնդրվում է չխանգարել...


Այստեղ ապրում են


քեզ նետել են մի փոքր
քառակուսի արկղի մեջ,
ու տվել մի շրթներկ, որ նկարես 
ու նկարդ չտեսնես,
ու մի ատրճանակ,
որ ցանկանաս քեզ սպանել
ու մշտապես վրիպես...

այդ արկղի մեջ անսպառ է միայն օդը
ու լույս գտնելու ցանկությունը,
իսկ դու նշան բռնել ես սովորում...

լույսը կա.
այն չի երևում, քանի որ մշտապես նայում ես
ձեռքիդ ատրճանակին
ու մեկ-մեկ էլ փորձում նկարել,

իսկ դրսից քո արկղիկի վրա
քեզ այնտեղ նետողները վաղուց մակագրել են.
«Բարի գալուստ կյանք,
Այստեղ ապրում են»...


Ես մնում եմ


Նա այնքան կարճահասակ էր ու փոքր,
Որ այգու նստարանին նստելիս
Ոտքերը գետնից կտրվում էին,

Ու նստում էին նրանք այդպես
Երկար- երկար,
Նա, այգին ու բարձրահասակ 
Անձրևանոցը...

Նրա աչքերի մեջ այնքան արև կար
Քարացած,
Որ երբ այն սկսում էր հալչել,
Նա լալիս էր...

Ու լալիս էին նրանք այդպես
Երկար-երկար,
Նա, այգին ու բարձրահասակ
Անձրևանոցը...

Վարագույրները գնում էին 
Ու գալիս,
Հեքիաթները ծնվում են,
Որ դրանց հավատան,
Իսկ նա հեքիաթների ավարտից հետո
Բեմը չէր լքում,
Իսկ նա շշնջում էր կյանքի ականջին.
«Մի՛ փակիր վարագույրներդ.
Ես մնում եմ»...


Ժամանակը ես եմ


ես կենդանի ժամացույց եմ,
մեծ սլաքով՝ ստամոքսից ուղեղ
ու փոքրով՝ ստամոքսից սիրտ,

իմ մի գրպանում ես ծով եմ պահել,
մյուսում՝ երկինք,
իսկ բռիս մեջ՝ անապատ,

ու եթե անգամ մի օր ես ընկնեմ
ու ծովս խառնվի երկնքին,
կքայլեմ էլի
ու չեմ վերջանա,

որովհետև ես ժամանակն եմ,
որ համեստորեն համաձայնել է անվանվել
քայլող ժամացույց
ու թաքնվել մի սրտի մեջ,
որ երբեք չի դադարի սիրել...