Կատաղությունդ հերթական կաթվածն է ապրում,
Հոգիդ ճանկռում է արնոտ ծեփանները
Վաղուց զարկելուց թոշակի անցած
Ու կաթվածավոր սրտիդ պատերի...
Իսկ դու հիվա՞նդ ես, խելագա՞ր, կարո՞տ,
Ո՛չ, ո՛չ, քեզ ոչինչ, ոչինչ չի եղել,
Այս խելառ սիրտն է անոթում փոշոտ
Մի կաթիլ սիրո հուշ միամիտ հեղել...
Ու ամեն գիշերն երկխոսություն է
Քո ու միայնակ անկողնուդ համար.
Եվս մի գիշեր անիմաստ անցավ,
Ու լուսաբացը արթնացավ մինչև,
Այս լացկան բարձը էլի թացացավ,
Ու զինադադար իմ ու քո միջև...
-Իսկ դու սիրո՞ւմ ես, տանջվո՞ւմ ես, լացո՞ւմ,
-Ո՛չ, ոչ, չեմ սիրում, գրողը տանի...
Թե նա չտանի, Տերը խափանի...
Պարզապես ստում եմ, սիրտս չեմ բացում...
Սերդ, որ ստում է, թաքցնում ես վարար
Անձրևի հոսքում գարնան երակի,
Արևը հիմա բոց է մահարար,
Ու այգը խանձում է հոգիդ եռակի...
Ու կրկին գիշեր, թաղում կրակի,
Ու կատաղում է հոգիդ խելագար,
Երբ ծեփաններից մի կաթիլ արյուն
Ընկնում է բարձից այգի հատակին...