ԱՍՈՒՄ ԵՆ...




երբ գիշերը սև
թոզն իր թափ տվեց
այս անվերջ շտապող
քաղաքի վրա,

երբ անձուկն անձև
կարծր փշրվեց
այս փոշի լափող
քաղաքի վրա

հեռվում մի պոետ
մի Եվա գրկած
իր այս մուսային
տաղն էր իր ձոնում.
-դու այսօր, այսօր
հենց միայն այսօր
մի եղիր ինձ մայր,
մի եղիր ինձ կին,
ոչ ինձ բարեկամ,
ոչ իմ սիրուհին...
դու այսօր, այօր,
հենց միայն այսօր,
ի՛մ անձրևաբույր,
ինձ եղիր դու քույր...

բայց Եվան հանկարծ
այս խոսքից պոռթկաց,
պոետին լքեց
ու հալվե՜ց... գնա՜ց...

երբ անցան օրեր,
ետ եկավ մուսան,
ու պոետը մեր
վերսկսեց հուսալ...

-դու այս առավոտ՝
առավոտ ծեգին,
մի՛ եղիր ինձ մայր,
ոչ էլ հլու կին,
ու ոչ էլ եղիր
քույրը իմ անգին.
դու այս առավոտ՝
առավոտ ծեգին
ինձ համար դարձիր
գիժ իմ սիրուհին...

բայց մուսան հանկարծ
լսածից շիկնեց,
վեր թռավ կրկին
ու հանգեց, մարեց...

սև մարդափոշին
ետ եկավ կրկին,
ու գիշերը լուռ
սողոսկեց այգին...

մի վերջին անգամ
ետ եկած Եվան
լսում էր նորից
գիժ մեր պոետին.
-դու այս երեկո
ինձ մոր պես գթա,
կամ էլ փարատի՛ր
ինձ հանց սիրող կին,
եղիր ինչ կուզես.
ինձ միայն գթա՛,
քո բարության վարձը
սերը քեզ կտա...

Եվան լաց եղավ,
պոետին փարվեց,
ու դարձավ նա քույր,
դարձավ բարեկամ,
դարձավ կին հլու
առաջին անգամ...
դարձավ սիրուհին
առավոտ ծեգին
ու կարեկցող մայր
արևաթեքին...

ու մինչ հիմա էլ
պոետն ու մուսան
հենց այդպես ամեն
փոշոտ գիշերին
սեր են նկարում
գիշեր-պատերին...

Paul Cézanne "The Dream of the Poet or, The Kiss of the Muse"

Անցորդ


Փողոցները այսօր երկփեղկվում են
Ու հալվում ու խոսում ու հոսում,
Փողոցներն իմ առաջ երբ ճեղքվում են,
Քո լույսով է հավերժն ակոսվում...

Փողոցում ինձ փնտրող մի անցորդ,
Ինձ կանչում է մայթից դիմացի.
-Դիմացի՛ր արևի դու ճամփորդ,
Դիմացի՛ր, ի՛մ աղջիկ, դիմացի՛ր...

Նա կանցնի, ու ես էլ չեմ մնա,
Կհալվեն փողոցները բախտի,
Դիմանում, դիմանում եմ ես տե՛ս,
Դու՛ անցորդ դիմացի մի մայթի...


Մի՛ մտածիր...


մի մտածիր, կանցնի շուտով,
կանցնի սա էլ,
կմոռանաս այս մի ցավն էլ դու անշուշտ,
բայց մի կարծիր, թե իր ոտով
եկած գայլն էլ
քեզ հենց այնպես լքելու է ողջ ու կուշտ...


մի մտածիր, կանցնի շուտով
այս մի գայլն էլ,
կմոռանաս, թե ինչպես էր քեզ կրծում,
բայց մի կարծիր՝ ձեռքիդ փայտի
երկու ծայրն էլ
ճիշտ նույն կերպ է գազաններին հարվածում...


մի մտածիր, կանցնի, կանցնի,
կանցնի սա էլ,
հարբածներն էլ շուտով ուշքի են գալու,
բայց մի կարծիր՝ հարբած սրտի
կույր «գնա»-ն էլ
սթափ «արի»-ից քեզ ուժեղ է թվալու...


մի մտածիր, կանցնի շուտով,
կանցնի սա էլ,
այս գրիչն էլ չի գրի տող, որ անցած է,
բայց մի կարծիր՝ կլինի դա
շատ շուտով.
այս գրիչն էլ տիրոջ նման գինովցած է...





Անկատար


Դարձա մեջքն այն, որին հենված արտասվեցիր,
Բայց դե երբեք հեկեկոցդ չդարձա,
Դարձա հենքն այն, որի վրա տուն սարքեցիր,
Բայց դե երբեք հաղթ ամրոցդ չդարձա...

Դարձա ճեղքն այն, որով հոգիս թափանցեցիր,
Բայց դե երբեք հոգետունդ չդարձա...
Դարձա զենքն այն, որով ձմեռ դու սպանեցիր,
Բայց դե երբեք քո գարունը չդարձա...

Դարձա փարոս, որ քեզ կանչեց ու փրկվեցիր,
Բայց դե երբեք փրկությունդ չդարձա,
Դարձա քաոս, որում նոր «ես» դու կերտեցիր,
Բայց ես երբեք հարությունդ չդարձա...

Դարձա ձայնն այն, որին կյանքդ դու պատմեցիր,
Բայց քո ընկեր-համախոհը չդարձա,
Դարձա միայն ու ինձ սպանել որոշեցիր,
Բայց ես էլի անմեղ զոհդ չդարձա...

Հեռացում




Ինձ մոռացիր,
Ես չկամ,
Ինձ շրջանցիր,
Որ չգամ...
«Մենքը» կորավ,
դարձավ «ես»,
«Մենքը» կորցրեց՝
Ինձ ու քեզ...
Ինձ ձայն չտաս,
Չեմ գալու,
Էլ շունչ չտաս
Հևալու...
Միայն հիշիր,
որ մի տեղ
Կար ապրում էր
թույլ մի լույս,
որ մի հեռվում
համր ու սուս
հույսն էր ներկում
քո ձեռքի
թախիծ դուստրը
լույս երկրի...




Անկում


ստվերներ,
հայացք,
մշուշ,
ցրվեր,
մի օր՝
թող ուշ...

անգույն,
անբաց
անփակ,
անքուն
մխաց՝
«թռանք»...

հակիրճ,
անբառ,
վհատ՝
հագին
անկար
տաբատ,

մի ցավ,
մի տուն,
մի լաց
ընկա,
բայց դու
մի լաց..



Նկար


ես քեզ կթարգմանեմ աշխարհի բոլոր լեզուներով, բայց կկարդամ այն մեկով, որով գրվել ես...
ես քեզ կնկարեմ բոլոր կտավներին, կներկեմ ու կյանք կտամ, բայց կպահեմ այն մեկը, որից ծնվել ես...
ես քեզ կերգեմ բոլոր բեմերից, բայց իմը կլինես միայն կուլիսներում...
ես քեզ կգրեմ բոլոր շենքերի պատերին, բայց վստահ կլինեմ, որ չես ջնջվի միայն սրտիս միջնապատից...
ես քեզ քամուն կշշնջամ, հենց աշունը գա, բայց շշուկներս միայն գարունին կտամ...
ես քեզ կգողանամ բոլոր ավազակներից ու նրանցից միայն սիրուն կթողնեմ, որ տանի քեզ, պայմանով, եթե ես էլ գամ քեզ հետ...
ես քո մասին հեքիաթ կգրեմ բոլոր հեքիաթագիրների փոխարեն, բայց կթողնեմ, որ քեզ պատմի միայն ԻՄ հոգին...
ես քեզ կձուլեմ բոլոր մոլորակներին, բայց կթողնեմ, որ ապրես միայն այս մեկի վրա...
ես քեզ կշնչեմ ամեն արտաշունչից առաջ, բայց ներշնչելիս ամուր կբռնեմ, որ հանկարծ շուրթերիս վրայիս չցնդես...
ես քեզ կպահեմ ծովերի բոլոր իջվածքներում, բայց և մինչև աստղերը կհանեմ, երբ կամենաս...
ես քեզ կփայփայեմ հնարավոր ու անհնար բոլոր հաջորդ կյանքերում, բայց այնպես ինչպես հիմա, կսիրեմ միայն այս մեկում...


Դու և ես

Դու ասում ես, թե ինձ նման արև-աղջիկ չես տեսել,
Իսկ ես այստեղ՝ անձրևի տակ, արևներից բողոքողն եմ...
Դու ասում ես, իբր ինձ հետ ճերմակ լուսնին ես հասել,
Իսկ ես այստեղ՝ քո ոտքի տակ, քո քայլերը հաշվող հողն եմ...

Դու ասում ես, թե քո կյանքում միշտ էլ սերն է պակասել,
Իսկ ես այստեղ՝ հենց քո դիմաց, սեր-ավելցուկ կրճատողն եմ...
Ինձ ասում ես, թե դու երբեք ոչ մի սիրտ չես վնասել,
Իսկ ես այստեղ՝ հենց ձեռքիդ տակ, իմ վերքերը կարկատողն եմ...

Դու ասում ես, թե իմ մասին երբեք-երբե՜ք չես բամբասել...
Իսկ ես այստեղ՝ քո թիկունքում, քո ստերը հավաստողն եմ..
Դու ասում ես, թե երբեք ինձ սիրելիս չես կակազել,
Իսկ ես այստեղ՝ մեր երկուսից միակ վարժ ու ճիշտ խոսողն եմ...


Երջանկություն

Երջանկություն. դեռ մատներս նա դաղում է,
Ու մրմուռից կյանքի հոսքը դանդաղում է...
Գոյությունը մահվան դեմ խենթ մաքառում է,
Երբ ոտքերդ հանձնվում են, իսկ սլացքդ համառում է...


Երջանկություն. իսկ անձրևը դեռ մաղում է,
Ու ես էլի անձրև կուլ տալ հապաղում եմ...
Այս անձրևն էլ աշնան նիհար մատռվակն է.
Նրա գալն է իմ հարբելու պատրվակը...


Երջանկություն. նա իմ բակում դեռ խաղում է,
Եվ այդ խաղից իմ աշխարհը խաղաղվում է,
Այդ մանուկն է իմ անանուն փրկությունը.
Ես վաղուց է՝ ինչ հավատի հարսնացուն եմ...


Երջանկություն. ջրվեժներդ ես քաղում եմ,
Իսկ դու, ներիր, իմ պատճառով ծարավում ես.
Երազում իմ երջանկության ջրվեժներ են,
Ուր գարունն էլ վաղուց ջրվեժ-հավերժվել է...


Երջանկություն. տե՛ս, փողոցն այս դեռ կաղում է,
Ու ծուռ քայլքից անցորդները կատաղում են...
Մոլորություն. թող աղմկի բազմությունը.
Ես վաղուց է՝ ճշմարտության ծաղրածուն եմ...


Ծնկաչոք


Դու աղոթել չգիտես,
Ես՝ ծնկի գալ չեմ սիրում, 
Ու ապրում ենք հենց այդպես՝ 
Դու հաղթում ես, ես՝ տիրում... 

Դու չես հարցնում՝ ով եմ ես, 
Ես չգիտեմ քո հասցեն, 
Ես շնչում եմ մահվան պես, 
Դու շնչելն ես մոռացել... 

Բայց ծնկաչոք աղոթք է պետք, 
Որ խորթ էջն այս ես թերթեմ. 
Թե երկուսով մի մարդ ենք մենք՝ 
Ծնկի եկ դու, ես՝ աղոթեմ...