Ինչու՞ ես ստում

Ինչու՞ ես ասում` ապրել չես կարող,

Երբ դրա համար լոկ շնչել է պետք,

Հայտարարում ես` հրդեհ ես այրող,

Երբ ծովը հոգուդ չունի հրի հետք,

Ինչո՞ւ ես պնդում, թե դուռ ես բացվող,

Երբ մի ճամփա ես` խավար, գորշ ու թեք,

Ինչո՞ւ ես ասում` դու էլ ես խոցվող,

Երբ հոգուդ վրա չկա ոչ մի վերք:

Ինչո՞ւ ես խաբում, թե գիտես թռչել,

Երբ իրականում թև անգամ չունես,

Երբ իրականում գիտես լոկ փախչել,

Եվ անէանալ խաբկանքում անտես:

Եվ էլ ինչո՞ւ ես համոզել փորձում

Թե միայն դու ես սիրտը իմ գոցում,

Թե սերը քո լույս է վառ այգաբացի,

Ոչ թե խավարը գիշերվա ծոցում` ,

Թե դու փարոսն ես իմ մոլոր սրտի,

Ոչ թե ինձ շեղող զարտուղի ճամփա,

Թե դու ծաղիկն ես իմ գարանան արտի,

Ոչ թե մոլախոտ, քար մի առափնյա... 

Թե գնալը խենթություն է,

Ոչ թե հոգու հարություն,

Թե մեռնելը փրկություն է,

Ոչ թե` ինքնասպանություն...

21/12/09

Ռի-Մա