Գիշերն ու ես


այս գիշեր ամբոխը հարբած
ցած նետեց մարդու կավածեփ արձանը,
փշալարը խժռեց իմ հոգին.
այս գիշեր ես կորցրի իմ կածանը...

այս գիշեր կաթված գծելիս
ես ինձ մոռացա անկումի ծայրին
այս անտառ էլ մարդիկ չեն գալու.
ուր էր՝ գեթ գայլերը գային...


Ազատը թակարդի...


Երբ կգունատվի շուրթեր ճաքեցնող ժպիտը քամու,
Ու երբ կկորցնեմ քո հետքերն ավլող չար այն վհուկին,
Չեմ հիշի էլ ես՝ երբ էի սիրել, կամ ինչպես, կամ ում,
Ու թե ինչպես էր քամին անխնա մաշկում իմ հոգին:

Իսկ դու անդունդ ես, ասուպ ես, քաոս,
Իսկ ես հեռու եմ քո հետագիծը չափելու համար,
Թե իջնես մի օր ու մի րոպեով դառնաս հեթանոս,
Մի անմաշկ հոգի քեզ կտամ նրան զոհասեղան տար...

(Առանց թակարդի
Նա այս հողի մեջ
Ապրել չգիտի...)


Երբ երանին դառնա բարև...


Իմ թարթիչներից դեպ քո մատները ձգվող «երանին»
Հազար «գուցե»-ներ է իր ճանապարհին ոտքի տակ տալիս,
Իսկ միքտս նստում է իմ ծեր հուշերից կարված սավանին
Ու քեզ է կրծում ու հույս է վառում ու մոխիր լալիս...

Երբ մեծավարի մի օր հեռացար մազերիս միջից,
Ես չգիտեի, որ քեզ նման չեմ, որ մանուկ եմ դեռ,
Որ դեռ երկար եմ քաշելու թաթով մենության փեշից
Ու ապտակելու հրեշտակներին իմ երազաբեր...

Ու երբ կջնջվեն մի օր քաղաքներն իմ ու քո միջև
Ու երբ «երանին» կդառնա «բարև» ու կհասնի քեզ,
Իմ թարթիչները քո մատների մեջ կմնան մինչև
Նոր մի առավոտ ծնի նոր քաղաք ու բաժանի մեզ...

Իմ թարթիչներից դեպ քո մատները ձգվող «երանին»
Իմ ականջներում դեռ երկար-երկար ինձ օրոր կասի,
Իսկ միտքս երկար կնստի հուշից կարված սավանին
Ու քեզ կկրծի ու քեզ կպատռի ու քեզ կսպասի...


Նա է


քանի որ նա է՝
ոտքերից գլուխ
ու գլխից հոգի
կատարյալ ու մերկ
վերնագիրը «մարդ»,

քանի որ նա է՝
դեպ արև նետվող
կարճ հանց ակնթարթ
թռիչքի պահին
իր ճամփան հաշվող
արարածն այդ բարդ,

քանի որ նա է,
մահացու դերձակ,
գիշատիչ գազան
ու քնքուշ թելեր
լույսի պես հյուսող
կյանքածինն այդ սարդ...

քանի որ նա է
երկինքը նվեր 
ստանալուց հետո
լուսնի սպիներից
մշտապես դժգոհ
ապերախտն անբախտ...


Պայքար


Այս պայքարի մեջ ես փորփրում եմ քեզ,
Իսկ դու համոզում, թե ծալքեր չունես,
Մինչ ես հասնում եմ գրպաններիդ փակ,
Որ ցեխոտված են ու երիցս ծակ:

Մինչ դու երդվում ես, թե սիրում ես ինձ,
Ես քո ծոծրակին աչք եմ նկարում,
Մինչ դու նայում ես ներս իմ աչքերից,
Ես քո թաքցրածն եմ հատ առ հատ վառում...

Դու չես վախենում. երկար չեն թևերս,
Չեն հասնի երբեք ընդերքիդ պղտոր
Ու չես հասկանա՝ Տերն էր դա, թե ՝ ես,
Երբ երկրաշարժվես հատակից մի օր...

Բայց արդեն վաղուց է՝ քեզ ես լվացել եմ
Ու թարս երեսով արևին պարզել,
Քո փակ գրպանները հատ առ հատ բացել եմ,
Միայն թե տեսածս չեմ հասցրել մարսել...


Ես կլինեմ, դու մնա...


Ես փնտրում եմ քեզ՝
տողադարձելիս
իմ կյանքի ամեն ծանր 
ակնթարթ,
դու ձայն մի՛ հանիր,
ձեռքդ դիր ուսիս
ու իմ ճակատը համբուրիր
հանդարտ...

Իսկ ես կլինեմ,
երբ սառի ձեռքդ,
լույս կմանգաղեմ,
երբ գիշեր լինի,
դու միայն թե թող
ինձ համբույրի հետքդ,
որ անջուր ծովում
քեզ դառնամ գինի..



Փորձեր


Ես սիրում եմ, իսկ դու՞ք...




-Ցավում է... ցավում է... ցավում է...,- կրկնում են բոլորը,
ու չկա գոնե մեկը, ով կժպտա կյանքին ի պատասխան ու կասի. «Նայի՛ր ինձ, ես երջանիկ եմ»...
-Դժբախտ, անօգնական, մենակ ու ավարտված,- կրկնում են բոլորը,
ու չկա գոնե մեկը, ով կկանգնի հողին թաթերի վրա, կձգվի վեր ու կպոկի մի պատառիկ երկնքից՝ ապացուցելով, որ այն այդքան էլ հեռու չէ...
-Ատում եմ, չունեմ, մենա՛կ թող ինձ,- կրկնում են բոլորը,
ու չկա գոնե մեկը, ով կողքինին ամուր կգրկի բարկության ժամին ու կասի. «Սիրում եմ»...
-Էսպես չի մնա, վրեժ եմ լուծելու,-վստահ են նրանք,
ու չկա նրանց մեջ գոնե մեկը, ով վրդովմունքը տեղավորի ափի մեջ, պատի պղպջակներով ու փչի հեռուն...Կյանքը կարճ է ու գուցե իմը կամ քոնը այդ պղպջակների կյանքից էլ ավելի...
Մի՛ ատեք իրար,
ատելությանն ու երջանկությանը մի տան մեջ դեռ ոչ ոք չի տեսել...
Մի՛ խեղդեք ձեր մեջ ապրող մանուկին,
նա շատ ավելին է հասկանում, քան դուք կարծում եք,
քանի որ նա այն մանուկն է, ով չէր վախենում հարցեր տալուց ու ասելուց .« Մայրիկ, ես քեզ սիրում եմ», նույնիսկ այն ժամանակ, երբ մյուսները կատաղում էին...
Կյանքը կարճ է, իսկ ատելությանն ու կյանքին մի տան մեջ դեռ ոչ ոք չի տեսել...
Ես սիրում եմ, իսկ դու՞ք...



Պտույտ


տանիքները հատակ են,
իսկ պատերը քամի,
երազելը կատակ է,
թող ժպիտդ քամի...

դու եկել ես ինձ հյուր
իմ քնելու ժամին,
արթնություն եմ խմում.
սովորել եմ համին...

տանիքները հատակ են,
իսկ քայլերս թռիչք,
հողը գլխիս տակ է,
պտտվում է տարին...

Երբ դիմակներ չկան


ես քեզ սիրում եմ
համբուրել
քնած ժամանակ...

երբ խոնարհված է գլուխդ,
երբ երեխա ես,
երբ չես ժպտում...

այդ դու ես՝
ճակատդ ափիս մեջ
ու թարթիչներդ՝
իրար գրկած...

ու երբ բռնում եմ գլուխդ՝
ինչպես թարթիչներդ իրար՝
որ չընկնես,
ես սիրում եմ
քեզ համբուրել...

քնած ժամանակ
դու չես ժպտում,
իսկ աշխարհը սպասում է,
էլ չի ցրտելու.
մինչ դու քնում ես,
ես ապրում եմ առանց
ձևացնելու...



Իմ ու քո հանելուկը


Սե՞ր, իսկ նա ի՞նչ է,
տե՞ղ, որտեղ խմում են,
պատռված գրպա՞ն,
թե կեսգիշերին քնել խանգարող մի շան հաչոց...

սեր... ի՞նչ է, թե՞ ով,
ապտակի դաղո՞ց է,
թե համբույր պարանոցին, որից փշաքաղվում ես...

գիշերվա երա՞զ,
թե քնից անժամանակ հանող
խելառ ու փչացած զարթուցիչ...

սեր, իսկ ես նրան գիտեմ...
հենց նա է պատճառն այն բանի,
որ ամբոխի մեջ ես քեզ եմ նկարում՝
վերցնում մեկի աչքերը,
մյուսի մազերը,
գողանում ժպիտը երրորդից
ու քայլերը հաջորդի,
և ամբոխը սովորում է քայլել քեզ նման,
և ամբոխը դառնում ես դու,
և ես սիրում եմ ամբոխն այդ...

սերը այն ջրափոսն է փողոցի,
որը շրջանցելով դու ամեն օր գալիս ես տուն...