Չհամարձակվես...

Ինձ դու համարձակ, ամենաարձակ
Անվանել հանկարծ չհամարձակվես.
Աշխարհի կորած ճամփաբաժանին
Ինձ նման վախկոտ չես գտնի երբեք,

Ինձ ամենազոր, ամենահզոր
Անվանել հանկարծ չհամարձակվես.
Հուսազուրկ ու պիրկ թուլացման ժամին
Ինձ նման տկար չես գտնի երբեք,

Ինձ ամենակուռ, ամենաամուր
Անվանել հանկարծ չհամարձակվես.
Ոչնչացումի, փշրման քամին
Ինձ կանգնած մնալ չի թողնի երբեք...

Ինձ ամենատես, ամենաանտես
Անվանել հանկարծ չհամարձակվես.
Գիշերվա անցորդ ստվեր այն պարմանին
Ուրվագիծս ինձ չի տա էլ երբեք...

Ինձ չհանդգնես անվանել մարտիկ.
Կռվից հաշմանադամ են երազները իմ,
Իսկ ինչ է հոգիս՝ թող ասեն մարդիկ,
Կամ էլ շշնջան ավազները հին՝
Կամ էլ շշնջա կարճատես քամին,
Կամ այն գիշերվա սև ստվեր պատանին...

Ինձ դու խելագար, խուլ ու համր լար
Անվանել հանկարծ չհամարձակվես,
Ոգեշնչումի շողառատ պահին
Ինձ նման պոեմ չես գտնի երբեք...©

No comments:

Post a Comment