Խենթ ու բանտարկյալ դերասանը


Հոգիս խելագարության պարն է իր պարում՝
Մերթ գրկում օդի ժապավենն սպիտակ,
Մերթ բաց է թողնում հանց այրող կրակ
Ու նորեն իրեն լույսով ամբարում...

Մերթ ծնկում է ցած՝ մի ցավից խոցված
Ու կծկվում է ցավագարի պես,
Իսկ հետո ինչպես մի արծիվ անհաս
Փորձում է հասնել աստղերին անտես...

Հոգիս խելագարության պարն է իր պարում,
Թևերը նրան գրկելու պարզում,
Իսկ իրեն թախիծն է լուռ այնտեղ սպասում
Ու անհետացնում կրկին գրկում իր...

Հոգիս ճախրում է, սլանում շտապով,
Բայց վերջին հեռվում մի այրոց է զգում
Ու տեսնում հանկարծ ոտքն իր մեջ առած
Հողեղեն շղթա՝ երկաթյա կապով...

Ու հասկանում է՝ շղթայված է նա
Ներքևում քայլող մի հողանյութի,
Որ դեռ սպասում է, որ վերադառնա
Ու լուսավորի գիշերը մութի...

Հոգին իմ ներսում՝ հանց բանտում խավար՝
Ինչպես դերասան նոր ներկայացման.
Ինձ հետ ներկա է թատրոնի բացման,
Ու հեգ խաղում է կյանքի նոր արար...

Որտեղ նա խաղում է, թե ազատ է միշտ,
Թե չկա իրեն կաշկանդող շղթա,
Թե չկա թախիծ, հոգնություն ու վիշտ,
Թե իրեն պահողը լույսն է ապագա...

Այնտեղ նա ուրախ է ու իմը հավետ,
Այնտեղ ուզում է նա իմը լինել.
Մնալ իմ ներսում բանտարկված մի խենթ
Ու իմ մարմինը հոգետուն շինել...

Այնտեղ նա ուրախ է. ես էլ եմ ուրախ.
Թող որ դա լինի նոր ներկայացում,
Թող որ գեթ այնտեղ ծափերից անկախ
Իմ կողքին մնա նոր լուսաբացում... 

          

No comments:

Post a Comment