Հանելուկը

Ես քեզ շատ եմ պատկերացրել,

Ստեղծել, սնել ու վերացրել,

Մարմին տվել, անմահացրել,

Անգամ՝ ինձնից վեր բարձրացրել...

Ես քեզ շատ եմ թև նվիրել,

Չտեսնելով անգամ՝ սիրել,

Քեզ կորցնելով՝ քեզ միշտ տիրել,

Կյանք մերժելով՝ սեր պատվիրել...

Քեզ ես շա՜տ եմ, շա՜տ եմ սպասել,

«Դու կաս, կգաս» հոգուս ասել,

Դեպ քեզ քայլել ու չեմ հասել

Ու սպասել եմ... շա՜տ եմ սպասել...

Վախդ շատ է սիրտս կրծել,

Շատ է հոգուց սարսափ թրծել,

Ճամփիս շատ է կամքս հյուծել,

Ու մտքում իմ կասկած բուծել...

Բայց նախքան ես պարզեմ՝ արդյոք

Վախիդ մանրը ով է մուծել,

Կպատմեմ ես քեզ, որ ոչ ոք

Հանելուկն այս դեռ չի լուծել...