Հույսի տարին...




Ծիծաղում էր շանթը ամպրոպի գրկում,
Ուրախ արցունքով աշխարհին տիրում,
Գարունը անհոգ վառ այգն էր գրկում,
Իսկ նա սպանում էր. «Ես քեզ չեմ սիրում»...

Հարբում էր տապը շոգի կուլ տալով,
Աշխարհը փախչում էր նրա տաք շնչից,
Իսկ նա գոլորշու միջով ետ գալով
«Ես քեզ սիրել եմ»,- հիշում էր նորից...

Սահում էր տերևը չոր փոշու ամպով,
Կանչում էր փոշին անձրևին պարող,
Իսկ նա քայլում էր մոխրացած ճամփով
Ու արտասվում էր. «Սիրել չեմ կարող»...

Հազիվ են շնչում սառույցի ճանկում
Աչքերն աշխարհի սահմանին անտես,
Վերելքից հետո  չարագույժ անկում,
Բայց և մի նոր էջ. «Դու դեռ կսիրես»........

No comments:

Post a Comment