Գարնան թաշկինակը


Այսօր մի թախծոտ աղջիկ մանուշակների մի փոքրիկ ու համեստ փնջով անցավ շքեղ ծաղկեփնջերի մոտով, իր թույլ ոտքերով քայլեց շքեղ մեքենաների կողքով, նստեց մի փոշոտ նստարանի վրա՝ դրա վրա փռելով իր մաքուր թաշկինակը...

Շքեղ վարդերը թոշնեցին, իսկ մանուշակները մնացին անթառամ... Մեքենաները հեռացան, իսկ նա դեռ քայլում էր... Փոշոտ նստարանը մաքրվեց, իսկ մաքուր թաշկինակն այդպես էլ չփոշոտվեց...

Այսօր շքեղ ծաղիկները հասկացան որ գեղեցկությունը ճոխության ու բազմաքանակության մեջ չէ... Այսօր մարդիկ հասկացան որ մեքենաներն այնքան էլ հարմար չեն զբոսանքների համար... Այսօր փոշոտ նստարանը մաքրվեց, իսկ մաքուր թաշկինակը այդպես էլ չփոշոտվեց ...

Այսօր մի թախծոտ աղջիկ անցավ ձմռան մոխրագույն շուրթերի կողքով, զգաց նրա սառը շնչառությունը... անցավ՝ գարունը իր մաքուր թաշկինակում թաքցրած...

Այսօր ձմռան շունչը կտրվեց այն թախծոտ աղջկա լուռ ու դանդաղ քայլերից... Այսօր չորացած ծաղիկները նոր շունչ առան այն թախծոտ աղջկա լուռ ու հանդարտ քայլերից...

Այսօր ամայի փողոցները լսեցին նրա մտքում հնչող հառաչանքն ու լացը, տեսան, թե ինչպես է սիրտն արտասվում: Այսօր այդ փողցները, սակայն, չտեսան նրա արտասուքը աչքերին... 

Նա չէր արտասվում... Նա դեռ ուժեղ էր ձևանում...

Այսօր մի թախծոտ աղջիկ անցավ հոգեվարքի մեջ տանջվող ձմռան կողքով... Այսօր ձմեռը հասկացավ, որ գարունը մոտ է... որ այն թաքնվել է այն փոշոտ նստարանը մաքրած թաշկինակում... այսօր ծաղիկները հասկացան, որ ապրում են կրկին... Այսօր փողոցները հասկացան, որ այն թախծոտ սրտում շատ ավելի խորն ու մութ վիհեր կան, քան որևէ մեկը կարող է պատկերացնել...

Այսօր մի թախծոտ աղջիկ անցավ ամայի, փոշոտ, ձմեռային փողոցներով՝ վերհիշելով, թե քանի անգամ են ձմռան ծառաները փորձել գողանալ իր՝ գարունը թաքցրած թաշկինակը, քանի անգամ են ձմռան ստրուկները փորձել նրան ցած գցել դեպի արտաուքով լցված խորը վիհերը, փորձել կտրել նրա հոգու թևերը, փորձել խոցել հրեշտակին, որ ապրում է նրա հայացքում... Քանի անգամ են նրանք այդ հայացքի մեջ մեղք փնտրել՝ առանց այն անգամ ճանաչելու... քանի անգամ են նրանք այդ թախիծը արթնացրել նրա՝ առանց այդ էլ արտասվող սրտում... Հոշոտել այն սիրտը, որին երբեք չեն տեսել...

Այսօր մի թախծոտ աղջիկ անցավ ամայի փողոցներով՝ գարունը թաքցրած իր մաքուր թաշկինակում... Խոսելով իր դեմքին հարվածող քամու հետ, պատմելով նրան ձմռան ծառաների մասին, պատմելով նրան, որ ինքը զրկվել է արտասվելու իրավունքից, որ նա անկարող է խոսել, անկարող է հարվածել ու վանել իր վրա հարձակվող ձման ստրուկներին... Իսկ քամին ասում է նրան, որ էլ չարտասվի, որ բացի իր թաշկինակը և բաց թողնի այնտեղ քնած գարնանը...

Եվ գալիս է գարունը՝ նոր գույներով ու թարմությամբ... նոր արևածագով ու ծաղիկներն օրորող քամիներով...

Այսօր այն թախծոտ աղջիկը գարուն բերեց միայնակ փողոցներին... Այսօր արթնացան ու կյանք առան թոշնած ծաղիկները... Այսօր մաքրվեց փոշոտ նստարանը... այսօր մեռավ ցրտաշունչ ձմեռը ամայի փողոցներում... 

Իսկ հեռվում դեռ նշմարվում էր միայնակ աղջկա ուրվագիծը ձմռան ստրուկներով շրջապատված, առանց թաշկինակի ու առանց արտասվելու իրավունքի...

Այսօր գարնան թաշկինակը հասկացավ, որ ինքն անզոր է նրա սրտի ձմռան դիմաց...







No comments:

Post a Comment