Կյանքի մի սպասված ապտակ


Մի ոչինչ չասող, համր փլատակ,
Սև-սպիտակ նկար՝ գորշ պատից կախված,
Այդ նկարի մեջ հին մի խիղճ ծախված,
Ու կիսաածուխ սև մի շրջանակ...

Կյանքի թանաքի մեղք մի վրիպակ,
Մի անվերադարձ, անուղղելի սխալ,
Բախտի հորինած, չստացված կատակ,
Ու խուլ դատավոր՝ խենթ ու կողմնակալ...

Ալիքի այտին օրորվող տախտակ,
Դրանով փրկվող հուսահատ մի սիրտ,
Իր հույսից կառչած մի փխրուն դաստակ,
Ու պայքար չարքի դեմ՝ արնախում ու բիրտ...

Մարդկանց գրաված մի ոսկե վանդակ,
Ծուռ ճակատագրեր՝ աշխարհից պոկված,
Կյանքը փշրող ոսկեգույն գնդակ,
Հատուկենտ բարիք՝ խավարից ջոկված....

Հեռվում արտասվող խեղճ մի հրեշտակ,
Մարդկության խղճին ծանրացած մի բեռ,
Նրանց ստորացրած իր ծանրության տակ
Ցեխոտ ճամփեքով քաշքշում է դեռ...

Ու հենց որ գտնի հին մի հիշատակ
Մարդը իր կորած հողանյութ ցեղից,
Կյանքից ստանալով արժանի ապտակ,
Ընկնավորի պես կթռչի տեղից,

Այդժամ կվառվի փրկության կրակ,
Լույսը կզատվի ոսկեձույլ ճահճից,
Մարդն էլ, փրկվելով կործանման մահճից,
Հայացքը կուղղի երկնքին հստակ...


No comments:

Post a Comment