Գիշերն ու ես

այս գիշեր ամբոխը հարբած

ցած նետեց մարդու կավածեփ արձանը,

փշալարը խժռեց իմ հոգին.

այս գիշեր ես կորցրի իմ կածանը...

այս գիշեր կաթված գծելիս

ես ինձ մոռացա անկումի ծայրին

այս անտառ էլ մարդիկ չեն գալու.

ուր էր՝ գեթ գայլերը գային...