Երբ կգունատվի շուրթեր ճաքեցնող ժպիտը քամու,
Ու երբ կկորցնեմ քո հետքերն ավլող չար այն վհուկին,
Չեմ հիշի էլ ես՝ երբ էի սիրել, կամ ինչպես, կամ ում,
Ու թե ինչպես էր քամին անխնա մաշկում իմ հոգին:
Իսկ դու անդունդ ես, ասուպ ես, քաոս,
Իսկ ես հեռու եմ քո հետագիծը չափելու համար,
Թե իջնես մի օր ու մի րոպեով դառնաս հեթանոս,
Մի անմաշկ հոգի քեզ կտամ նրան զոհասեղան տար...
(Առանց թակարդի
Նա այս հողի մեջ
Ապրել չգիտի...)
No comments:
Post a Comment