Այս ներկայացման թաղումից մինչև քառասունք մի ծափ է, դերասանը կամ ես եմ, կամ ինձ շատ նման մեկը, ծափ տվողը ժամանակը, իսկ քննադատը՝ այն բեմի ճաքը, որ սպառնում է էլ չխաղալ...նայի՛ր քեզ... ճաքի չափ էլ չկաս...անգամ ըմբոստության «տնազն» է քեզնից մի աստղաչափ հեռու ըմբոստություն խաղացող դերասանների փնտրում...նայի՛ր քեզ... ուզում ես նայիր հայելու մեջ, ուզում ես նայիր ապակուն (այսօր նա էլ է հայելի ձևանում), կամ ինձ նայիր... նույնն ենք մենք...
Աշունը ծերացել է... սկսել է բողոքել հոդացավերից, տերևները կնճռոտվել են, իսկ գարունը դարձել է գոյություն ունեցող ամենաազատ գերին ժամանակի զնդանում...
Իսկ դու դեռ մտածում ես, թե քո ներկայացման հոգեհանգստին քանի աշուն է գալու...
Այս ներկայացման թաղումից մինչև քառասունք մի ծափ է... Քեզ ու ինձ՝ միակ անտաղանդ դերասաններիս այս բեմի վրա, շատերը ծափ կտային.... շատերը ծափ կտային, եթե միայն... եթե գոնե լավ խաղայինք...
Այս ներկայացումը դեռ չսկսված ավարտվում է իմ հոգուց մինչև անվերջություն ձգվող ծիածանի թեզանիքներում...
Երբ ինձ կարկատում էին իբրև դերասան, սրտիս հատվածին հասնելուն պես, կարկատանները վերջացան, ու ես դարձա դերասան՝ բաց սրտով ու կարկատված էությամբ...
Բայց այս ներկայացումը ավարտվում է... Էլ պետք չի լինելու ժամանակին խաբել, երբ խաղալս չի գալիս...
Ներկայացումս ավարտվում է, իսկ խոնարհվելուց առաջ ուզում եմ խաբածս գարունները հաշվել... Նրանք ինձ այն ժամանակ հավատում էին... ժամանակ... Էլ ծափ չես տալիս... հոգնել ես... Ես էլ եմ հոգնել...Խոնարհվում եմ...Գլուխ եմ տալիս, բայց ոչ թե քեզ, ոչ թե խաբված գարունններին ու աշուններին, այլ այն ճաքին, որ ինձնից համարձակ դուրս եկավ... Խոնարհվում եմ նրա առաջ, որ նա, ի տարբերություն ինձ, կարողացավ թողնել ամեն ինչ ու հեռանալ մինչև ներկայացման ավարտը...
Աշունը ծերացել է... սկսել է բողոքել հոդացավերից, տերևները կնճռոտվել են, իսկ գարունը դարձել է գոյություն ունեցող ամենաազատ գերին ժամանակի զնդանում...
Իսկ դու դեռ մտածում ես, թե քո ներկայացման հոգեհանգստին քանի աշուն է գալու...
Այս ներկայացման թաղումից մինչև քառասունք մի ծափ է... Քեզ ու ինձ՝ միակ անտաղանդ դերասաններիս այս բեմի վրա, շատերը ծափ կտային.... շատերը ծափ կտային, եթե միայն... եթե գոնե լավ խաղայինք...
Այս ներկայացումը դեռ չսկսված ավարտվում է իմ հոգուց մինչև անվերջություն ձգվող ծիածանի թեզանիքներում...
Երբ ինձ կարկատում էին իբրև դերասան, սրտիս հատվածին հասնելուն պես, կարկատանները վերջացան, ու ես դարձա դերասան՝ բաց սրտով ու կարկատված էությամբ...
Բայց այս ներկայացումը ավարտվում է... Էլ պետք չի լինելու ժամանակին խաբել, երբ խաղալս չի գալիս...
Ներկայացումս ավարտվում է, իսկ խոնարհվելուց առաջ ուզում եմ խաբածս գարունները հաշվել... Նրանք ինձ այն ժամանակ հավատում էին... ժամանակ... Էլ ծափ չես տալիս... հոգնել ես... Ես էլ եմ հոգնել...Խոնարհվում եմ...Գլուխ եմ տալիս, բայց ոչ թե քեզ, ոչ թե խաբված գարունններին ու աշուններին, այլ այն ճաքին, որ ինձնից համարձակ դուրս եկավ... Խոնարհվում եմ նրա առաջ, որ նա, ի տարբերություն ինձ, կարողացավ թողնել ամեն ինչ ու հեռանալ մինչև ներկայացման ավարտը...
No comments:
Post a Comment