Իմ աչքերի լուսամուտի բռնակին
Մի տեսիլ էր, մի սև բիծ էր երևում,
Ու դողում էր ու ճաքում էր ապակին
Ու հիշեցնում. բան եմ թողել ետևում...
Իսկ տեսիլն այն պատուհանն էր իմ բացում՝
Պատուհանն այն, որ գոցել էի ես անձայն.
Մոռացումին պատժեց այլ մի իմացում,
Ու հին հուշեր, հին պատիժներ արթնացան...
Մոռացումս պատժվեց ու նրա հետ նաև ես,
Տունս այրվեց մինչև վերջին լուսամուտը,
Իսկ բռնակն այն ինձնից պոկված զղջման պես՝
Տեղս մնաց՝ ողջունելու լուսնումութը...
Ռի-Մա
No comments:
Post a Comment