Լքված ճամպրուկների քաղաքը...


Տարօրինակ մի քաղաք կա չարի ու բարու սահմանագլխին... Այստեղ ապրում են լքված ճամպրուկներն ու բոլոր ժամանակների չուղարկված նամակները... Համարակալված ավերակներն են այստեղ ողջունում անցորդներին ու նրանցից հասցե մուրում... Այդ ավերակների մեջ ամեն գիշեր հավաքվում ու վերջին են սպասում նրանք...  Խեղված ճակատագրերի մնացուկները, որ փշուր-փշուր կուտակվել են այստեղ այն աշխարհից՝ այն մեկից՝ մարդկայինից...
Այստեղ անտանիք մի տան մամռակալած անկյունում թիկնոցի մեջ կծկվել է մի ուրվական... Նա այնքան շատ էր ուզում տարբերվել բոլորից...Ու տարբերվեց մի օր... Բայց նրան դա չներեցին...
Այստեղ անվերջ նույն խոսքերը բղավելով շրջում է մի ստվեր, ով ժամանակին գրազ եկավ հավերժության հետ, որ նրանից երկար կապրի ու արդեն երեք դար է՝ պարտվում է...
Այստեղ իրար հետ անվերջ վիճում են երկու քերական, ովքեր ժամանակին մարդկային կյանքերը տողադարձում էին որտեղից և ինչպես պատահի... Որտեղից և ինչպես իրենց էր հարմար...
Այստեղ գիշեր-ցերեկ արտասվում է մի թախծոտ խելագար, ով սովորել էր աշխարհի բոլոր լեզուները, բայց մարդկայինը հասկանալ չկարողացավ...
Այստեղ անտեր ճամպրուկներով զարդարված մայթերով քայլում է այս և երևի թե  բոլոր գոյություն ունեցող աշխարհների ամենադժբախտ ծաղրածուն, ում միակ ունեցածը մի երբեք չփոշոտվող երգող զարդատուփն է՝  երբեք կանգ չառնող ու երգի հետ համաչափ պտույտներ անող տիկնիկով... Նա քայլում է ամայի փողոցներով առանց դադարի ու նվագում նույն մեղեդին, որից սարսռում ես...
Այստեղ՝ հենց քաղաքի ժանգոտ ուճռճռան դարպասների մոտ, ապրում է մետաղադրամներից ձուլված մաշկով մի պահակ, ով ամեն օր հաշվում է քաղաք մտնող չուղարկված նամակները ու նամականիշերը իր ցնդած երևակայության մեջ մետաղադրամի տեղ դնելով՝ հատ-հատ հավաքում է ու դարսում իր սնդուկի մեջ... քաղաքն էլ մնում է խեղդված՝ չուղարկված ու աննամականիշ նամակների ճանկերում...
Այստեղ մի խամաճիկ է ապրում, որի վերնաշապիկը միթևանի է, իսկ աչքերը՝ կույր... Նա այնքան էր պարել հաստ ու բարակ թելերի վերուվարին հավասար, որ մի օր պարզապես սկսել էր սպառվել պարի ժամանակ...
Այստեղ քաղաքից մշտապես դեպի չարի ու բարու սահման հոսող ցեխաջրի ափին նստած հառաչում է մի ծերունի... Նրա ամեն հոգոցը մի բուռ տաք ու գորշ ծուխի է վերածվում ու խառնվում անվերջ հոսող սևին... Այս ծերունին այդպես էլ չէր հասկացել, թե որոնք էին իր պատքուպահանջները սեփական գոյությունից և ի վերջո զրկվել էր որևէ բան պահանջելու իրավունքից...
Տարօրինակ էր այս քաղաքը... Իր խեղված ու տարօրինակ բնակիչներով... Սա լքված ճամպրուկների քաղաքն էր, որ տեսել են միայն նրա բնակիչները... Մարդիկ երբեք չեն գիտակցում, թե ինչպես են հայտնվում այստեղ... Այս քաղաք մտնելու տոմսը մոռացումն է, ետդարձի ճամփան՝ երբեք էլ գոյություն չի ունեցել, իսկ գոյատևման նախապայմանը... ավարտի սպասումն է... Այստեղ ամեն գիշեր հավաքվում են ու վերջին են սպասում նրանք... Փշուրները... Մնացուկները այն մի աշխարհից՝ մարդկայինից... Այստեղ զգացմունքներ չկան... կան միայն ստվերներ, բայց դրանք էլ հետևանք են մի արհեստական ու աղոտ ջահի, որ ամեն օր զզվանքով է լուսավորում այս քաղաքը... Այստեղ գիշերն են սիրում, քանի որ դրա շղարշի ներքո նրանք չեն երևում... Այստեղ հայելիներ չկան... Այստեղ նրանք են ապրում...Անլույս, անզգա, անհուշ լքյալները այս քաղաքի... Լքված ճամպրուկների քաղաքի... Իսկ ավերակները հասցե են մուրում անցորդներից... Նրանք դեռ հավատում են  մարդկանց ու արևի վերադարձին... նրանք դեռ հավատում են, որ ճամպրուկների ու նամակների տերերը մի օր գալու են...
Եթե մի օր որոշեք այցելել այս քաղաք, կարդացեք ցուցանակը ներս մտնելիս ու. « Մի՛ մոռացեք ձեր ճամպրուկներն ու նամակները ճանապարհի կեսին... Նրանք այստեղ տառապում են »...


©Ռի-Մա


No comments:

Post a Comment