Լքվածը

«Անարգանք» ճահիճ-փոսում

Արհամարհված մի հոգի կար,

Որ չէր շնչում, չէր խոսում,

Որի կյանքն էր անկատար...

Նա իր տկար թիկունքին

Մեղքն էր կրում ուրիշի,

Մահը գամված էր քունքին,

Ներսում ցավն էր վերհուշի...

Իրենը չէր բեռը այդ,

Նա չէր տերը այդ ցավի,

Ու՞ր էր նեռը այն անհայտ՝

Հեղինակն այս կտավի...

Օգնող ձեռքեր չկային,

Ցավը կիսող չուներ նա,

Մարդը չարք էր դիվային.

-Նա այստեղ պիտի մնա...

Իմ առաջ էր այս հոգին՝

Ձեռքիս տակ էր՝ իմ կողքին.

Նրան փրկել էի ուզում,

Բայց մեխված էի կապանքին...

Օղակել էին ձեռքերս,

Կամքիս առաջ պատ շինել,

Թարմացնում էին վերքերս

Ու արգելում մարդ լինել...

-Ես կողքիդ եմ, ես քեզ հետ եմ...

-Նրան օգնել չես կարող...

-Ես քեզ փրկող արահետ եմ...

-Նրան լքի՛ր՝ մեռնի թող...

Իսկ նա այնտեղ էր, մենակ՝

Տկար հոգի՝ մարմնով թույլ,

Նրա ցավն էր անհատակ

Կյանքի մաղձով ժանգոտ դույլ...

Նա էլ չէր սպասում կյանքից

Փրկության մի թույլ ակնարկ.

Սիրտն էր միայն բողոքում,

Երբ տալիս էր նոր մի զարկ...


©Ռի-Մա 

(Գրված է Մարիամ Վարդանյանի պատմած իրական պատմության հիման վրա)