Ինձ գրիչ տվեք...

Ուզո՞ւմ եք պատմեմ՝ ինչ է մարդը զգում,

Երբ արհամարհված է, օտարված ու խորթ

Սեփական տանը, սեփական հոգում,

Ծնկած սեփական ճամփին խորդուբորդ...

Պատմեմ, թե ինչ կա մարդկային սրտում,

Երբ հոգին ծախում է սև սատանային

Լոկ նրա համար, որ ձեռքում ունի

Նրանից մի սուտ դիվային խոստում...

Պատմեմ՝ ինչու է սիրտն արնահսում,

Երբ դատակվում է հերթական սիրուց

Եվ արտասուքը ինչու է հոսում,

Երբ աչքը հոգնում է խավարի փերուց...

Պատմեմ՝ ինչու է անգամ մանուկը

Արտասվում կաթող բաց տանիքի տակ,

Եվ պատճառն այն է, որ մի դաժան օր

Հորն է կուլ տվել մի փամփուշտ անհագ:

Դուք սա անվանեք չար բախտի սարկազմ,

Պատմության հեգնանք կամ անգութ կատակ.

Թույլ տվեք ես էլ կոչեմ «պատերազմ»...

Հետո կպատմեմ, թե ձեզ ինչ կասեր

Նա, ով վաճառում է իրեն կամովին,

Կամ ում ստիպում եմ իրեն վաճառել,

Բայց չեն ճանաչում կամք կատարողին...

Կպատմեմ կնոջ լուռ ցավի մասին,

Ում օրվա հացն է հեգ լռության մեջ

Տանել հարվածը նույն հարբած ձեռքի՝

Դատավճիռը անպատիժ մեղքի...

Մենակ մոր մասին կպատմեմ ես ձեզ,

Ով կյանք է տվել, սնել իր որդուն,

Ու մի օր լքվել անպետք իրի պես,

Ու մոռացել է ճամփան դեպի տուն...

Ուզո՞ւմ եք պատմեմ մարդկային կյանքի

Այս նկարները սև շրջանակով

Ու ավելացնեմ գորշ տառապանքի

Վրձնահարվածները սև ու սպիտակով...

Ուզում եք քայլե՞լ այս ճամփով անթեք.

Չեմ ուզում խոսքեր. ինձ գրիչ տվե՛ք...

©Ռի-Մա