Երբ չկա


Երբ պայքարել չկա, ու էլ հարցեր չունես,
Երբ բառերի տեղ քեզ տողերն են կարդում,
Քեզ հուշում է ձայնը, որ ծռվել է արդեն
Ուղին որ դեռ մանուկ դու մենակ էիր հարթում:

Երբ ջնջվում է օրը մատնածալքիդ փոսից,
Երբ սպառում, վառում ես օրդ պարկերով,
Դեռ սպասում ես, որ նա քեզ հետ գուցե խոսի,
Ոչ թե քեզ անուն տա համր վանկերով:

Երբ էլ չես հիշում, որ պիտի թաքցնես
Այն հուշերը, որ քեզ դեն են նետել արդեն,
Որ կար ժամանակ, կար մի «դու», մի «ես»,
Ու որ էլ չունի խիղճդ քո հասցեն,

Գիշերվա մութում կույր խարիսխ նետած,
Մատներով խառնում ես ծով աստղափոշին,
Այսօրվանից դու ինձ ու քեզ թողած՝
Փորձելու ես լուռ ձայն տալ ուրիշին...


No comments:

Post a Comment