ԱՍՈՒՄ ԵՆ...

երբ գիշերը սև

թոզն իր թափ տվեց

այս անվերջ շտապող

քաղաքի վրա,

երբ անձուկն անձև

կարծր փշրվեց

այս փոշի լափող

քաղաքի վրա

հեռվում մի պոետ

մի Եվա գրկած

իր այս մուսային

տաղն էր իր ձոնում.

-դու այսօր, այսօր

հենց միայն այսօր

մի եղիր ինձ մայր,

մի եղիր ինձ կին,

ոչ ինձ բարեկամ,

ոչ իմ սիրուհին...

դու այսօր, այօր,

հենց միայն այսօր,

ի՛մ անձրևաբույր,

ինձ եղիր դու քույր...

բայց Եվան հանկարծ

այս խոսքից պոռթկաց,

պոետին լքեց

ու հալվե՜ց... գնա՜ց...

երբ անցան օրեր,

ետ եկավ մուսան,

ու պոետը մեր

վերսկսեց հուսալ...

-դու այս առավոտ՝

առավոտ ծեգին,

մի՛ եղիր ինձ մայր,

ոչ էլ հլու կին,

ու ոչ էլ եղիր

քույրը իմ անգին.

դու այս առավոտ՝

առավոտ ծեգին

ինձ համար դարձիր

գիժ իմ սիրուհին...

բայց մուսան հանկարծ

լսածից շիկնեց,

վեր թռավ կրկին

ու հանգեց, մարեց...

սև մարդափոշին

ետ եկավ կրկին,

ու գիշերը լուռ

սողոսկեց այգին...

մի վերջին անգամ

ետ եկած Եվան

լսում էր նորից

գիժ մեր պոետին.

-դու այս երեկո

ինձ մոր պես գթա,

կամ էլ փարատի՛ր

ինձ հանց սիրող կին,

եղիր ինչ կուզես.

ինձ միայն գթա՛,

քո բարության վարձը

սերը քեզ կտա...

Եվան լաց եղավ,

պոետին փարվեց,

ու դարձավ նա քույր,

դարձավ բարեկամ,

դարձավ կին հլու

առաջին անգամ...

դարձավ սիրուհին

առավոտ ծեգին

ու կարեկցող մայր

արևաթեքին...

ու մինչ հիմա էլ

պոետն ու մուսան

հենց այդպես ամեն

փոշոտ գիշերին

սեր են նկարում

գիշեր-պատերին...

Paul Cézanne "The Dream of the Poet or, The Kiss of the Muse"