Նա հանեց իր կոշիկները
Նախքան արևի շիկնելը
Ու ձեռքում բռնած տարավ
Դեպ ծովերը՝ ծափ-ծարավ...
Ոտաբոբիկ, ձեռքով թաց՝
«Ծակոտում է»,- շշնջաց.
Ոտնահետքերում արյուն.
Կոշիկներն էր խնայում...
Ու տարավ իր կոշիկները
Նախքան արևի շիկնելը,
Ու նվիրեց ծովերին,
Բայց բարկացավ ծովը հին.
Չէր ասել նրան ոչ ոք,
Որ ծովը մութ հանց գիշեր՝
Կոշիկ հագնել չգիտեր...
Ռի-Մա
No comments:
Post a Comment