ես տեսել եմ արևի հազար գույները՝
հազար գույները մեկ արևի,
ես ճակատս հենել եմ
գիշերվա սառը այտերին
ու երազել եմ
արևի հազարմեկերորդ գույնի մասին...
այդ հազարմեկերորդը դու էիր,
ես քայլող ցավ եմ,
այն ցավը, որ զգում են
կոտրված բաժակի եզրերը,
մինչդեռ մի ժամանակ ես բաժակն էի՝
հպարտության այն բաժակը,
որ սեղանին էին դնում հատուկ առիթների ժամանակ...
արևի գույները սպիտակում են
ու փաթիլների պես նստում այտերիս.
ամենաքիչը գույներ լինում են այն ժամանակ,
երբ միայնակ չլինելով հանդերձ՝
ամենագեղեցիկ փաթիլները դիմավորում ես
մենակ...
No comments:
Post a Comment