կամաց, շատ կամաց
շփում եմ բթամատս ցուցամատիս,
մոտեցնում շուրթերիս
ու զգում քո բույրը...
թանկ օծանելիքի պես...
կամաց, շատ կամաց
հպվում են թարթիչներս իրար,
աչքիս մի անկյունում գտնում քեզ
ու ես կորցնում եմ հիշողությունս
էլի...
կամաց, շատ կամաց
առավոտը խեղդում
ու կուլ է տալիս իմ տան դուռը,
այստեղ եմ
էլի...
դուրս եմ գալիս իմ խեղդված դռնից
ու գնում աշնան ոտքի տակ ընկնելու...
խնդրվում է չխանգարել...
No comments:
Post a Comment