Ասեղ

Ես քեզ սպասում էի
Ինչպես վերնաշապիկ կարկատելիս մատը ծակելուց հետո
Արյան գալուն են սպասում,
Իսկ այն չի գալիս...

Իմ թելերը չափազանց շատ են բարակել
Անցյալս կարկատելու համար,
Ու կորցրել
Կարերը տունդարձի...

Ես այսօրվանից ասեղ եմ,,
Իսկ ժամանակը՝ դերձակը կյանքի
Ու եթե անգամ ծակելու գնով
Նա պիտի կարկատի քեզ իմ ապագայի շապիկներին

Ինձնով...


No comments:

Post a Comment