Իմ աչքերը քո երկնքի գույնն ունեն,
Իմ արտասուքը թռչուններն են քո.
Երբ թռչում են նրանք երկնքով
Այդ ես եմ լալիս...
Ու հեռանում են երամ-երամ
Երկինքները իմ,
Ու մնում է հայացքս նրանց ետևից գետեր կարելու,
Որ վերադարձի ճամփան չմոռանան...
Իմ աչքերը քո երկնքի գույնն ունեն,
Իսկ դու երկինքդ սեղմում ես մատներիդ տակ ամեն անգամ
Ու վանդակում թռչող արցունքներս երեկվա...
Ես եմ քո զսպված թռիչքը.
Գոնե մի անգամ երկնքին նայիր իմ վանդակված
Ու արտասվիր ինձ հետ.
Չեմ ուզում թռչուններս հեռանան մենակ...
No comments:
Post a Comment