Գարուն


մարմելադե աղջնակը
սրճագույն աչքերով
արևագույն ծաղիկներ էր բաժանում
փակված ու փոշոտ պատուհանափեղկերին
ու ժպտում
ու լալիս
ու ապրում
նրանց հավասար...

չնայած բոբիկ էր ծնել աշխարհը նրան
ու պատուհանների առջև մորու փշեր տնկել,
բայց նա ժպտում էր
ու լալիս
ու ապրում
մարդկանց նման...

մոռացել են պատուհանները 
մարդկանց մասին,
մոռացել են մարդիկ
իրար,
իսկ քնած սևի
ու ջնջված սպիտակի մեջ
ասում են մեկ-մեկ հրաշք է ծնվում,
ու տեսնում են պատուհանները 
մի զույգ սրճագույն աչքերով
մարմելադե այն աղջկան
ու տեսնում են մարդիկ
մորեգույն արյունը փշերի վրա
ու հասկանում, որ եկել է
մորիները ջրելու ժամանակը...


No comments:

Post a Comment