երբ ամեն ինչ սենյակում է,
իսկ այն դատարկ է,
մանուշակները թոշնում են,
երբ գարունը դեռ չի էլ եկել...
իրերի շատությունից փոքրանում է իմ սենյակը
ու փոքրանում եմ ես այնտեղ նստած.
վերցնում գերփոքր մատիտը,
նկարում գերփոքր թիթեռներ
ու բաց թողնում գերփոքր պատուհանից
դեպի հսկայան երկինք...
նրանք չեն էլ երևում մի վայրկյան անց,
իսկ իմ աննշան մատները սկսում են
դողդողալ
արարելու անկարողության կասկածից...
ինձ էլ՝ գերփոքր աղջնակիս,
մի օր գերփոքր դռներով
կճանապարհեն հսկայական կյանք...
No comments:
Post a Comment