Կյանք

երբ մոլորակը ոտքեր առնի,

նոր ուղեծիր գծի՝

ծուռումուռ ինչպես գյուղական ճանապարհը,

ու հեռանա ծաղիկներ հավաքելու,

բռնիր ձեռքս...

երբ մեր տունը փոքրանա

ու դառնա փողոցներում խաղացող երեխաների

զառերից մեկը, 

որ միշտ վեցի վրա է ընկնում.

բռնիր ձեռքս...

երբ կյանքը անցնի գնացքի վագոններում քնած

ու ինձ մնա միայն վերջին վագոնի

մեկ սուրճի բաժակ կյանքը, որ խմեմ,

բռնիր ձեռքս...

երբ մի օր մետաղադրամ տամ

փողոցում մեզ մոտեցող տատիկին, 

իսկ նա, սովորականի պես օրհնելու փոխարեն

անիծի,

բռնիր ձեռքս...

երբ մաշվեն ափերս,

ու հոգնեն շարժվելուց 

մատներս չորացած ու բարակ,

քո ծերուկ ձեռքերով

բռնիր ձեռքս...