դու ինձ կարդում ես,
և քեզնից լավ ինձ անգիր արտասանել
ոչ ոք չգիտի...
դու ինձ կարդում ես.
թարթիչներիս ամեն դողը,
մկաններիս ամեն խաղը,
ամեն վերուվարը կրծքիս...
դու ինձ կարդում ես.
արտատպում սպիտակ թղթին
ու հրճվում դատարկ տողերին հայտնված
սիրո խոսքերից...
նույնիսկ այն ժամանակ,
երբ բարդ եմ ու խճճված
անընթեռնելի ձեռագրի պես,
դու կարդում ես ինձ
և պահ իսկ չես կակազում...
դու ինձ կարդում ես.
այնքան, մինչև հոգնես,
գնաս քնելու
ու ինձ թողնես քո ծակ դարակում
որ փոշոտվեմ...
դու կքնես,
իսկ ես երազ տեսա.
մարդ էի...
No comments:
Post a Comment