Ձմեռ

Մենությունը,

իմ հետքերով վազելուց հոգնած ու քրտնած,

հասավ ինձ,

պոչը փռեց ոտքերիս

ու պառկեց կողքիս հանգստանալու...

իսկ ես մնացի կանգնած,

քանի որ առանց քեզ

վազել չգիտեմ...

Վերարկուիս ծայրերն իրար միացնողը

մի կոճակ է՝

կոճակ-անզորություն,

որն առանց քեզ

կոճկվել չգիտի...

Կոշիկներիս ներբանները ծակ են,

ցուրտ է,

իսկ դու այստեղ չես, որ համոզես,

թե ձյան վրա քայլելն

առողջարար է...

Ես այն թուրն էի,

որ պատրաստ էր հանուն քեզ

երկիրը դարձնել կոճակ

ու ձմռանը քայլել ծակ ներբաններով,

իսկ դու թուրն այդ կոտրեցիր...

չէ՛,

դրանից հետո դու անպաշտպան չմնացիր,

պարզապես ես մատներիս արանքից սահեցրի այն ամենը,

ինչ կարող էի պաշտպանել...

իսկ դու «թրավոր» ասպետից դարձար

հասարակ

կոճակավոր

ձմեռային

մի անցորդ...

եղանակները փոխվում են...