Ես՝ գիշերս


ես ցանցաճոճում օրորվող
կույր ու իմաստուն սրիկա եմ՝
ծխամորճն ատամներով սեղմած
ու ծեր...

ժամացույցիս թիկ-թակը
հեղուկանում ու խառնվում է
ջրի կաթ-կաթին...
թիկ-թակ-կաթ...
ես ճանաչում եմ բոլոր մեղքերի
ձայները...

մյուսների համար գիշերը
ցերեկ կուլ տվող գազան է, 
իսկ ինձ համար նա տուն է՝
այն միակը տներից,
որ տեղավորվում է փակ աչքերում.

ես ծնվել եմ այսպես՝
գիշերը աչքերիս մեջ դրոշմած...


No comments:

Post a Comment