Որովհետև

որովհետև հոգնում ես
անընդմեջ տրորվելով նրանցից, ովքեր
անգամ քայլելու իրավունք չունեն,

որովհետև չարանում ես
անընդմեջ նվիրած լույսի դիմաց
որքան հնարավոր է շուտ
մեռնելու հերթական մաղթանքը ստանալով,

որովհետև փակվում ես
կողպվում ես ինքդ քո մեջ,
երբ բարությունն անում են ստիպողաբար
իսկ չարությունը, աղն ու պղպեղն՝ ըստ ճաշակի,

որովհետև խաչում ես ձեռքերդ,
երբ դրանց չափազանց շատ են հարվածում,
որովհետև մրմռում է,
երբ դաղում են...

որովհետև դժվար է
եղունգիցդ փոքրի ոտքի տակ լինելով
մտածել նրան
սիրելու մասին...

իսկ ես երևի դեռ չեմ բուժվել,
եթե դեռ փորձում եմ...