Սրտի ծեփանները՝ լացկան բարձին

Կատաղությունդ հերթական կաթվածն է ապրում,

Հոգիդ ճանկռում է արնոտ ծեփանները

Վաղուց զարկելուց թոշակի անցած

Ու կաթվածավոր սրտիդ պատերի...

Իսկ դու հիվա՞նդ ես, խելագա՞ր, կարո՞տ,

Ո՛չ, ո՛չ, քեզ ոչինչ, ոչինչ չի եղել,

Այս խելառ սիրտն է անոթում փոշոտ

Մի կաթիլ սիրո հուշ միամիտ հեղել...

Ու ամեն գիշերն երկխոսություն է

Քո ու միայնակ անկողնուդ համար.

Եվս մի գիշեր անիմաստ անցավ,

Ու լուսաբացը արթնացավ մինչև,

Այս լացկան բարձը էլի թացացավ,

Ու զինադադար իմ ու քո միջև...

-Իսկ դու սիրո՞ւմ ես, տանջվո՞ւմ ես, լացո՞ւմ,

-Ո՛չ, ոչ, չեմ սիրում, գրողը տանի...

Թե նա չտանի, Տերը խափանի...

Պարզապես ստում եմ, սիրտս չեմ բացում...

Սերդ, որ ստում է, թաքցնում ես վարար

Անձրևի հոսքում գարնան երակի,

Արևը հիմա բոց է մահարար,

Ու այգը խանձում է հոգիդ եռակի...

Ու կրկին գիշեր, թաղում կրակի,

Ու կատաղում է հոգիդ խելագար,

Երբ ծեփաններից մի կաթիլ արյուն

Ընկնում է բարձից այգի հատակին...