«Թե տերև էիր, ընկար ցած,
Թե գարուն էիր, ուշացած,
Թե երազ էիր, հուշ դարձար,
Թե փոշի էիր, վերացար»:
Մի հուշ գտած ու կորցրած
Թափառում էր նա անձայն,
Մի կյանք տված, սեր վերցրած,
Ուներ սերը այդ միայն:
Սիրո դատի մի մութ ծալքում
Նա փնտրում էր համաներում
Ու խուլ ցավի արձագանքում
Լսում երգեր, հուշեր գերում:
Գարուն չկար նրա հոգում,
Հույսը նրան չէր ամոքում,
Խարխուլ կյանքի կիսաճամփին
Կրկնում էր սրտի խորքում.
«Թե տերև էիր, ընկար ցած,
Թե գարուն էիր, ուշացած,
Թե երազ էիր, հուշ դարձար,
Թե փոշի էիր, վերացար»:
Բայց կանգ առավ սերը ձեռքում
Խարխուլ ճամփին նա մի պահ,
Հոգու արնոտ մի խոր վերքում
Կարդաց սոսկում, հազար ահ,
Բայց և տեսավ վերջաբանում
Մի հույսի շող արշալույսի.
Ճամփան այդտեղ չէր վերջանում.
Սերը նոր երգ դեռ կհյուսի...
Ու նոր հույսերով լցված
Դեռ քայլում էր միայնակ,
Ու մի նոր սեր կարդացած
Շշնջում էր շարունակ.
«Թե տերև ես, ետ եկար,
Թե գարուն ես, չուշացար,
Թե երազ ես, մոտ ես շատ,
Ինձ հետ, հավերժ, անընդհատ...»
No comments:
Post a Comment