թանձրանում է կյանքը իմ սենյակում,
ու ես սկսում եմ պատուհանագոգիս նստող աղավնիներին հաշվել.
նրանք ցավեցնել չգիտեն...
ամեն ինչ դառնում է պատուհան.
դռները, պատերը, մարդիկ.
ու սարսափում եմ նրանց միջով նայելիս,
ու չեմ ճանաչում աշխարհն այդպիսին...
ես չեմ մոռանում,
ու չեմ հեռանում առանց հրաժեշտի.
պարզապես կան շիվեր,
որոնք կոտրվել գիտեն
ու էլ չեն ծաղկում...
No comments:
Post a Comment